جمال کسیانی در گفت‌و‌گو با خبرنگار تابناک در ارومیه، اظهار داشت: نیمی از ظرفیت تولیدی ما خوابیده است و آن هم نه به خاطر نبود منابع، بلکه به دلیل بی‌توجهی، نبود حمایت و نداشتن زیرساخت‌های لازم برای استمرار تولید و فروش است.
وی افزود: تعطیلی این معادن تنها به معنای توقف استخراج نیست، بلکه زنجیره‌ای از بیکاری، کاهش درآمد خانوارها، مهاجرت از روستا‌ها و رشد آسیب‌های اجتماعی را به دنبال دارد و وقتی یک معدن کوچک تعطیل می‌شود، فقط ده کارگر بیکار نمی‌شوند، بلکه راننده کامیون، تأمین‌کننده مواد، سوپرمارکت محل، کارگران فرآوری، تکنسین‌ها و حتی خانواده‌های آنان نیز تحت تأثیر قرار می‌گیرند و این یعنی زنجیره‌ای از ضربات اقتصادی در یک جامعه محلی.
کسیانی گفت: دیگر مشکل عمده‌ای که با آن مواجه هستیم نبود زیرساخت حمل‌ونقل و فاصله زیاد معادن با مراکز فرآوری است و هزینه حمل‌ونقل آن‌قدر بالاست که توجیه اقتصادی فعالیت بسیاری از معادن را از بین برده و هیچ جاده استانداردی برای تردد ماشین‌های سنگین نداریم.
رئیس خانه معدن آذربایجان غربی خاطر نشان کرد: ما خودمان منابع داریم، اما ارزش افزوده‌اش به استان‌های دیگر می‌رسد و اگر حتی نیمی از این فرآوری‌ها در خود استان انجام می‌شد، حالا با این موج تعطیلی و بیکاری مواجه نبودیم.
وی افزود: این فقط یک عقب‌ماندگی صنعتی نیست، بلکه عقب‌ماندگی برنامه‌ریزی است و هیچ‌کس نیامده بررسی کند چرا کارخانه فرآوری در کنار معدن ایجاد نمی‌شود، نه حمایت مالی هست، نه معافیت مالیاتی، نه حتی زیرساخت ابتدایی و این روند می‌تواند تمام زنجیره معدن تا صادرات را مختل کند و آذربایجان غربی را از قطب معدنی به یک استان مصرف‌کننده تبدیل کند.
در ادامه گفت: اگر دولت بخواهد یک شغل پایدار ایجاد کند باید میلیارد‌ها هزینه کند در حالی که یک معدن کوچک با کم‌ترین سرمایه، ده‌ها شغل مستقیم و غیرمستقیم ایجاد می‌کند، ولی به‌جای حمایت موانع روی موانع گذاشته شده.