هفته گذشته سازمان برنامه و بودجه استان نشستی خبری در خصوص دومین سند تدبیر و توسعه کشاورزی استان برگزار شد. در این نشست مطالب خوبی از سوی مهندس فتحی مدیرکل جهاد کشاورزی استان طرح گردید و از زحمات زیادی که جامعه کشاورزی استان کشیده است قدردانی شد اما به عنوان کسی که در جلسه حاضر بودم مایلم چند نکته را عرض نمایم.
1-محور اصلی توسعه در بخش کشاورزی ، سودآور نمودن کشاورزی است. جامعه کشاورزی ایرانی بدلیل زیرساخت های فرهنگی و آموزشی خود هنوز دل در سنت دارد و برای مدرن کردن کشاورزی راه زیادی در پیش داریم. البته برخی موانع لاینحل هم داریم که مزید بر علت است . مثلا قانون ارث وخرد شدن زمین های کشاورزی و یا مهاجرت و شهرنشینی کشاورزان روستایی . تا زمانی که کشاورزی سودآور نشده است ، تمامی حمایت ها و خدمات دولت نیز بی نتیجه خواهد بود و بنابراین تمام تلاش سند باید حول این محور رقم بخورد.
2-در مورد سند نخست تدبیر و توسعه گفته شد ، بیش از 65 درصد تحقق اهداف داشته است . البته ذکر این نکته ضروری است که هدف این سند ، 45 هزار هکتار از اراضی تحت کشت پایاب سدهای استان بوده است و نه تمامی اراضی . بنظرم می رسد این آمار و ارقام اگر فقط برای پایاب سدها هم باشد رضایت بخش نیست چه اینکه نیازمند بازبینی سیستم ارزیابی هم هستیم.
3-بالاتر از مشکل آموزش کشاورز، مشکل عدم ارتباط تولیدکننده و مصرف کننده است . ذائقه مصرف کننده مبنای تمامی تولیدات است ، بخصوص در حوزه صادرات . متاسفانه چون مرکز تجمیعی برای تولید و تبادل اطلاعات این دو طرف وجود ندارد ، تعیین قیمت برای محصولات کشاورزی، اغلب بر اساس یا شانس و یا اقبال صورت می پذیرد. اگر کشاورز بداند که امسال سطح زیرکشت گندم در کشور بالاتر از استاندارد است ، دنبال محصول دیگری خواهد رفت و ..
4-در کشاورزی ایران هزینه ها بیشتر از منافع است.دولت باید به کشاورزی بعنوان لکوموتیو اقتصاد ایران نگاه کند. صنعت بدون تکنولوی روز به هیچ دردی نمیخورد و تحریم ها بسیاری از بخش های اقتصادی ایران را نابود کرده است و این تنها کشاورزی است که به دلیل برخورداری از منابع آب و خاک کافی بخصوص در استان میتواند زمینه اشتغالزایی و ارزآوری فروانی داشته باشد . کوتاه سخن این که دولت باید کشاورزی را اولویت نخست خود بداند. و در آخر باید اذعان کنیم که با تحقق 34 درصدی بودجه بخش کشاورزی وضع همینگونه است که شاید بدتر هم بشود.