مرور روزنامه‌های سه شنبه ۲۷ اسفندماه
به گزارش «تابناک گیلان» روزنامه‌های امروز سه شنیه ۲۷ اسفندماه در حالی چاپ و منتشر شد که سخنان رئیس جمهوری در جلسه ‏ستاد ملی مقابله با کرونا و آمار امیدبخش درباره کرونا از جمله شعار در خانه بمانیم و پویش سهم من در بحران کرونا در ‏صفحات نخست بیشتر روزنامه‌ها برجسته شده است. ‏
کد خبر: ۸۳۱۸۷۱
تاریخ انتشار: ۲۷ اسفند ۱۳۹۸ - ۱۱:۰۲ 17 March 2020

به گزارش «تابناک گیلان» روزنامه‌های امروز سه شنیه ۲۷ اسفندماه در حالی چاپ و منتشر شد که سخنان رئیس جمهوری در جلسه ‏ستاد ملی مقابله با کرونا و آمار امیدبخش درباره کرونا از جمله شعار در خانه بمانیم و پویش سهم من در بحران کرونا در ‏صفحات نخست بیشتر روزنامه‌ها برجسته شده است. ‏

 

درگذشت فریبرز رئیس دانا اقتتصاد دان عدالت خواه نیز در صفحات نخست بیشتر روزنامه‌ها با تیتر‌ها و تصاویر مرتبط در کنار ‏یادداشت‌هایی درباره او مورد توجه روزنامه نگاران قرار گرفته است. ‏

دیگر موضوعی که در چند روزنامه در صفحه نخست برجسته شده است واکنش مردم اروپا و آمریکا در مواجهه با ویروس کرونا ‏در فروشگاه‌ها با قفسه‌هایی که خالی می‌شوند است که با تیتر‌هایی همچون آماده‌باش جوکر‌ها و رسوایی کرونایی در غرب ‏منعکس شده است. ‏

 
 

در ادامه تعدادی از یادداشت‌ها و سرمقاله‌های منتشره در روزنامه‌های امروز را مرور می‌کنیم:‏

ما با فرهنگ‌تریم یا غربی‌ها؟! ‏

جواد محرمی طی یادداشتی در شماره امروز روزنامه جوان با عنوان ما بافرهنگ‌تریم یا غربی‌ها؟! ‏ نوشت: تصاویر و فیلم‌هایی که ‏این روز‌ها ایرانی‌های مقیم کشور‌های غربی در فضای مجازی منتشر می‌کنند، به وضوح تلنگری به جامعه ایرانی است تا با خود ‏بیندیشیم آیا تا به حال قضاوت دقیق و منصفانه‌ای درباره فرهنگ خودی داشته‌ایم یا نه. ‏

نکته با اهمیت در این باره این است که این تصاویر نه از سوی خبرنگار رسانه‌های حکومتی و دولتی ایران بلکه از سوی ایرانیان ‏مقیم در کشور‌های غربی و از طریق غیررسمی منتشر می‌شود و در واقع ایرانیان خارج از کشور خودشان به عنوان شهروند- ‏خبرنگار نقش پررنگی در ارائه حقایق فرهنگی این کشور‌ها ایفا می‌کنند. ‏
هجوم مردم به فروشگاه‌های عرضه کالا در کشورهایی، چون ایتالیا، آلمان، امریکا و انگلستان که از ترس تبعات بیماری کرونا در ‏حال رقم خوردن است و مقایسه آن با رفتار تقریباً عادی و متمدنانه شهروندان ایرانی تا حدودی به ایجاد نگاه منصفانه‌تر درباره ‏فرهنگ خودی کمک می‌کند. ‏
سندروم خودتحقیری به خصوص درباره فرهنگ خودی موضوع قابل انکاری نیست. اینکه ما ایرانی‌ها چنین و چنانیم ترجیع‌بند ‏بسیاری از گفتگو‌های عامیانه و حتی نخبگانی است و حتی برخی درباره آن کتاب نوشته‌اند و فیلم ساخته‌اند. ‏
این خودتحقیری ملی آنقدر پررنگ است که مثلاً برخی چهره‌ها و تئوریسین‌های جریانات غرب‌گرای دانشگاهی و حزبی را نیز از ‏گزند خود مصون نگه نداشته است تا جایی که فردی، چون محمود سریع‌القلم به عنوان یک پژوهشگر توسعه و کسی که سال‌ها از ‏وی به عنوان مشاور رئیس‌جمهور یاد می‌شد، همواره فرهنگ ایرانی را نکوهش کرده و از آن به عنوان عاملی مقابل توسعه یاد ‏کرده است. ‏
ما با فرهنگ‌تریم یا غربی‌ها؟! ‏/ عمو نوروز! لطفاً لبخند بزن/ چه ابهاماتی درباره ترور بیولوژیک از طریق کرونا وجود دارد؟
نگاه تحقیرآمیز به فرهنگ خودی نسبت به جوامع دیگر به ویژه جوامع غربی در ادبیات و سینما نیز بار‌ها به اشکال مختلف بروز ‏و ظهور داشته است که بخش مهمی از ریشه‌های آن به غلبه این نگاه در ذهن نخبگان جامعه باز می‌گردد. ‏
نزدیک یک دهه پیش فیلم سینمایی کتاب قانون به کارگردانی مازیار میری و نویسندگی محمد رحمانیان با مضمون تحقیر فرهنگ ‏خودی ساخته شد و در آن به شکلی افراطی جامعه زنان خانه‌دار ایرانی و فعالیت‌های این قشر تحقیر شد. ‏
این رویکرد در بسیاری از سریال‌های ایرانی تولید شده در رسانه ملی نیز به اشکال مختلف قابل ردیابی است. کمتر سریالی را ‏می‌توان سراغ گرفت که به بازنمایی فرهنگ غنی ایرانی پرداخته باشد و از تماشای آن خانواده‌های ایرانی بهره برده باشند و حس ‏افتخار به آن‌ها دست داده باشد، البته قصد نگارنده از تقریر این مطلب نفی برخی آسیب‌های فرهنگ خودی و پرهیز از نقد ‏منصفانه فرهنگ غلط و آسیب‌های آن در سینما و ادبیات نیست و برعکس معتقدم هنرمندان به عنوان دیده‌بانانی آگاه و منصف ‏می‌توانند جامعه را نسبت به آسیب‌های فرهنگی انذار دهند، اما سخن بر سر این است که این آسیب‌شناسی به شکلی دقیق و ‏منصفانه شکل نگرفته و نگاه‌های افراطی در این باره منجر به ایجاد سندروم خودتحقیری در جامعه ایرانی شده است. ‏
امروز در بحبوحه درگیری بین‌المللی با پدیده‌ای مشترک، چون ویروس کرونا که به مقایسه اختلاف برخی واکنش‌ها میان جامعه ‏خود و غرب می‌پردازیم از نگاه افراطی و غیرمنصفانه‌ای که به جامعه خود داشته‌ایم تا حدودی آگاه می‌شویم و این موضوع ‏خواه‌ناخواه به نوعی خودآگاهی عمومی منجر خواهد شد. شاید پربیراه نباشد این را جزو برکات ویروس کرونا برای ما ایرانی‌ها در ‏نظر بگیریم. ‏

چه ابهاماتی درباره ترور بیولوژیک از طریق کرونا وجود دارد؟

حسین بهشتی‎ ‎پور‎ ‎تحلیلگر مسائل بین‎ ‎الملل در سرمقاله امروز روزنامه آرمان ملی با عنوان ‏ کرونا و ابهامات ترور ‏بیولوژیک نوشت: در شرایط شــیوع کرونا ویروس با برگزاری رزمایش بیولوژیک که در شرایط عادی سخت و دشــوار است، ‏میتوانیم از فرصت استفاده کنیم. نیرو‌های مسلح اکنون که فضای مناسبی وجود دارد، میتوانند کارآمدی خودشان در این عرصه را ‏نشان دهند
که وقتی چنین وضعیــت اپیدمی برای یک بیمــاری فراگیر به وجود آید، چگونه باید با آن مقابلــه و مدیریت بحران کنند. اصولا ‏بیمارستان‌هایی که وابســته به نیرو‌های مسلح هستند چه اقداماتی میتوانند انجام دهنــد و چه مقدار تجهیزات لازم برای این گونــه ‏جنگ‌ها از قبــل طراحی کرده و ســاخته ایم و چگونه می‌توانیم به کار بگیریم. ‏
درواقع از جهت سنجش میزان آمادگیمان، فضا و شرایط مناسبی مهیاست. ضمن اینکه با مهار ویروس بتوانند چرخه گسترش را ‏قطع کنند و به سمت کاهش پیش رویم. اما از جنبه ماهیت ماجرا واقعا تردید‌های جدی وجود دارد که این ویروس ساخته دست بشر ‏باشد! هرچند نظریاتی در این باره اعلام می‌شود که به دلیل گسترش شیوع و نوع جهش‌ها و فراگیر بودن آن است. دلایلی مبنی بر ‏اینکه این ویروس ساخته آزمایشگاه‌های آمریکا یا چین باشد. ‏
چین از این جهت که بازار سرمایه و سهامش را ارزان کند و شــرکت‌های غربی پا به فرار بگذارند و خودش خریدار ســهام ‏باشــد. بدون اینکه اطلاعات دقیقی از ماهیت این ویروس داشته باشــد، سازمان بهداشت جهانی تا دیروز اعلام کرد ۱۵۵ کشــور ‏دنیا درگیر این ویروس شده اند. ‏

ما با فرهنگ‌تریم یا غربی‌ها؟! ‏/ عمو نوروز! لطفاً لبخند بزن/ چه ابهاماتی درباره ترور بیولوژیک از طریق کرونا وجود دارد؟
وقتی از ۱۹۳ کشور دنیا، ۱۵۵ کشور درگیر باشند و با فرض اینکه منشأ هم آمریکا باشد، انتظار می رود که برای خود آمریکایی‌ها ‏پادزهر وجود داشته باشد نه اینکه ۴۹ ایالت آمریکا درگیر این بیماری باشند. ‏

‏ اگر بخواهیم منطقی فکر کنیم و تمام بازار سرمایه گذاری غرب که یک بازار جهانی است، یعنی فقط مربوط به خود آمریکا نیست ‏را در نظر بگیریم که در اروپا، آسیای جنوب شــرقی و در چین اســت، کل بازار‌های دنیا تحت تاثیر قرار گرفته و تجمعات و ‏مناسبات هنری، ورزشی، علمی و... لغو شده اند. درحقیقت بعد از جنگ جهانی دوم این میزان گستردگی که یک اپیدمی آنقدر ‏وحشت ایجاد کند، بی سابقه است. هرچند کشته‌ها نسبت به جنگ‌ها و اپیدمی‌های سابق زیاد نیست، ولی از نظر ترس، نگرانی ‏وتعطیلی اقتصاد و کسب وکار قابل توجه است. ‏

اکنون سوال اینجاست که پدیدآورنده ویروس چه منفعتی داشته که هم خودش و هم دنیا را درگیر کند و چه دستاوردی خواهد داشت؟ ‏چه کمکی به آمریکا میکند که به کدام هدفش دست پیدا کند؟ آنهم وقتی در این حد وسیع خودشان درگیر شدند. ‏
رئیس جمهور برزیل و چند نفر از دولتمردان انگلیسی، فرانسوی، ایتالیایی، اسپانیایی، فقیر، غنی، مســئول و غیرمسئول مبتلا شده ‏اند. جنگ بیولوژیک یک هدفی را دنبال می‌کند و می‌خواهد به مقصدی برسد درحالی که شیوع این ویروس موجب میلیون‌ها دلار ‏ضرر و زیان بــه بازار‌های نفت و ســرمایه و بورس لندن و نیویورک و توکیو و شرق آسیا شده است. در صورتی که اطلاعات دقیقی در اختیار داشتیم، می‌توانســتیم از نظر علمی بررسی کنیم که ساختار این ویروس دارای این ویژگی هاست بنابراین ساخته ‏دست انسان اســت. بعد از آن باید انسان خبیث سازنده را گیر بیاوریم که چه هدفی داشته؟ ولی وقتی منطقی و با دو دو تا چهارتای ‏استدلال بدون در نظر گرفتن مسائل علمی مربوط به ویروس بحث می‌کنیم، هیچ قرائن و شواهدی تایید نمیکند که آمریکایی‌ها ‏چنین ویروسی را ساخته اند تا به هدف خاصی برسند. اکنون آمریکا، کانادا، مکزیک و کشور‌های مختلف اروپایی که در اوج آن ‏ایتالیا و اسپانیایی‌ها هستند دچار بحران شده اند. ‏

آمریکا در کره جنوبی سرمایه گذاری کرده و پایگاه نظامیاش در خطر شیوع بیماری قرار گرفته. کشور‌هایی نظیر هند و ترکیه ‏اطلاعات دقیقی در این باره منتشــر نمی‌کنند. در هند بسیاری از مراکز دسترسی‌های آنچنانی ندارند که بتوانند دقیقا بگویند ‏ویروس وارد شده یا نشــده. درواقع این کشور آنقدر وسیع و در عین حال دارای تنوع آب و هوایی و بهداشــتی توام با قشر‌های ‏مختلف اجتماعــی از پائینترین تا بالاترین با دسترســی‌های مختلف به مراکز بهداشــتی اســت که نمی‌توان به واقع گفت: چند نفر ‏مبتلا شده اند. ‏

عمو نوروز! لطفاً لبخند بزن

جلال خوش‌چهره در سرمقاله امروز روزنامه ابتکار با عنوان عمو نوروز! لطفاً لبخند بزن نوشت: آخرین حادثه تلخ و مرگبار سالی ‏است که با سیل و ویرانی آغاز شد. در این فاصله صد‌ها نفر به کام مرگ رفتند، هزاران نفر بی‌خانمان شدند، فقر و مسکنت، ‏بیکاری و تورم، فاصله طبقات فقیر و متوسط را به طبقه مشترک تبدیل کرد. بی‌اعتمادی از درون و بیرون تشویق شد و سرانجام ‏‏ «نوروز» برای آمدن بهار، این‌بار لبخند بر لب ندارد. ‏

سال ۹۸ در خاطر تاریخی ایرانیان تلخ خواهد ماند. سیر حوادث ناگوار یکی پس از دیگری مردم را آزرد تا آنجا که به طنز در‏پی ‏هر حادثه، برای حادثه بعدی گمانه‏زنی می‌شد. تحمل و بردباری ایرانیان در سالی که گذشت، ارزش زبانزد شدن را میان مردم ‏جهان دارد. اما ایرانیان تنها زخم‌خوردگان این سال نیستند. خاورمیانه هم روز خوش ندید. از این سو تا آن سوی این منطقه ناآرام، ‏هربار حادثه‌ای توجهات جهانی را به خود جلب کرده است. شوربختانه دهه‌هاست که تیتر نخست رسانه‌های جهان از خاورمیانه یا ‏مربوط به جنگ است یا بلایای طبیعی و یا جنگ قدرت در کشور‌هایی که مردمشان بیش از هرکس و هرکجا به آرامش، ثبات و ‏امید به زندگی محتاجند. از سواحل مدیترانه، شمال آفریقا، غرب آسیا تا تنگه بسفر اخبار تلخ موج می‌زند. گویی خاورمیانه تا هنوز ‏باید در آتش جنگ، اختلاف و عقب ماندن از توسعه بسوزد و بسازد. دولت‌ها هنوز ضعیف‏اند و فاصله میان دولت ـ. ملت گریبانگیر ‏غالب این کشورهاست. ‏
ما با فرهنگ‌تریم یا غربی‌ها؟! ‏/ عمو نوروز! لطفاً لبخند بزن/ چه ابهاماتی درباره ترور بیولوژیک از طریق کرونا وجود دارد؟
رسانه‌های جهان اگرچه در آخرین روز‌های سال ۹۸ به اخبار و گزارش‌های مربوط به کشتار کرونا مشغولند، اما اگر حوادث ‏پرشمار خاورمیانه نبود، بسا دچار کمبود سوژه برای جلب مخاطب می‌شدند. فارغ از بلایای طبیعی، آنچه خاورمیانه را در صدر ‏اخبار نگه داشته است، بحران حاکمیتی در غالب کشور‌های آن است. خاورمیانه بی‌ثبات مانده، چون هنوز در دوران سخت گذار ‏دست و پا می‌زند. نظام‌های سیاسی به جای هویت‌بخشی به خود و به رسمیت شناختن مطالبات نسل نو در روزگار نو، همچنان بر ‏حفظ سیستم رانتی برای سرپا نگه داشتن خود اصرار دارند. اما نسل جوان چاره را در الگو‌های تازه جست‌وجو می‌کند. این الگو‌ها ‏با آنچه تاکنون بوده فاصله بسیار دارد. کم شدن فاصله‌ها خاورمیانه را به آرامش نزدیک خواهد کرد؛ اگر نظام‌های حاکم، اراده و ‏ظرفیت قبول آنچه واقعی است را بپذیرند. ‏
سالی که آخرین روز‌ها و ساعت‌هایش را سپری می‌کنیم، با یک اتفاق ناگوار، اما آموزنده همراه است. کرونا و گسترش دامنه آن تا ‏چهار سوی دنیا، این باور را عینیت بخشیده که چه بخواهیم و چه نخواهیم، جامعه بین‌الملل به هم چسبیده و از سرنوشت مشترک ‏برخوردار است. کرونا همانگونه که در ووهان چین محبوس نماند و سرکوب نشد، دامن همه ملت‌ها را گرفته است. کرونا کشور ‏توسعه یافته، در‌حال توسعه و عقب مانده نمی‌شناسد. بلای طبیعی می‌تواند حتی متکبرترین دولت جهان در کاخ سفید را نیز به زیر ‏تیغ خود ببرد. کرونا به ما آموخت، باید این تصور غلط را دور انداخت که با دیوار کشیدن به دور مرز‌ها می‌توان از تاثیرات ‏دیگران مصون ماند. دنیای امروز با تکنولوژی پیشرفته بیش از هر زمان به هم مربوط است. همانگونه که نشد کرونا را در درون ‏ووهان چین محبوس کرد، نمی‌توان از دیگر تاثیر‌گذاری‌ها در همه سطوح سیاسی، اقتصادی و فرهنگی دور شد. آنچه اهمیت دارد، ‏ابتکار‌های بومی برای حفظ هویت ملی در چارچوب جهانی بودن است. ‏
سال ۹۸ با تلخی سیل آغاز شد‏ و با تلخی کرونا به استقبال بهار سال نو می‌رود. فصل شکفتن شکوفه‌ها همیشه با امید به سال بهتر ‏همراه است. امید که سال نو پایانی برای تلخی سال کهنه شود. امید، هنوز تسلای دل همه امید‌واران است. عمونوروز؛ پیام شادی و ‏نشاط برایمان بیاور و لطفاً لبخند بزن. ‏

اشتراک گذاری
نظر شما
نام:
ایمیل:
* نظر:
* :
آخرین اخبار